Pireneje

(...) Ależ dzień mi się zaczął. Siedzę teraz gdzieś pomiędzy skałami i mam pietra. Zaczęła się burza i gdzieś od dołu idzie w moją stronę nie wiem co, jest to coś na obraz chmury, a może nawałnicy. Idzie gęstą ścianą, widzę coraz bliżej, pasma gęstej mgły.

Musiałem przerwać pisanie. To co się tu działo, to było upiorne. Trochę ucichło i pojawiło się więcej światła. Deszcz nadal pada. Była ulewa z gradem i wichurą. Trochę ten list jest przemoczony i pismo krzywe, ale to z zimna. Na razie jest zbyt duży deszcz, aby rozstawiać namiot, ale gdy przejdzie to ja i tak pójdę dalej.

A wszystko zaczęło się tak: wczoraj po południu dotarłem do Parku Narodowego Ordesy. Nie chciałem leźć jeszcze kilku kilometrów dnem doliny do kempingu i postanowiłem, że wylazę gdzieś ponad górną granicę lasu i rozbiję namiot na jakiejś łączce, ewentualnie przenocuję w schronie, który miał być gdzieś po drodze (robi się już zupełnie widno, ale jeszcze pada). Tak więc zacząłem iść w stronę wąwozu i cyrku polodowcowego, ale złapała mnie burza. Byłem już dość wysoko (odłożyłem właśnie parasol, ale jeszcze trochę mży). Na dół nie chciało mi się uciekać. Znalazłem schronienie pod wielkim głazem (koliba). Tam też byłem zmuszony przenocować. Nawet dość dobrze mi się spało, niewiele gorzej niż w namiocie (jak zauważyłaś, pismo moje stało się troszkę wyraźniejsze). No i z rana, jeszcze przed siódmą polazłem dalej. Po drodze minąłem schron (po ok. 20 minutach marszu) i potem ścieżka zaczła prowadzić po stromiznach. Póki było trochę wspinaczki po skałach, było jeszcze w porządku. W końcu wlazłem w takie miejsce, gdzie zobaczyłem, że dalej trzeba iść po pionowej ścianie, gdzie jest tylko powbijanych trochę metalowych kołków. I w tym momencie poczułem się bezsilny. Raz widziałaś mnie w takim stanie, rok temu w Bukareszcie, podczas drogi powrotnej. Nogi pode mną się ugięły. Po czymś takim to ja jeszcze w życiu nie chodziłem, nawet na Orlej Perci w Tatrach. Jest mi zimno, dlatego te literki są takie koślawe. Jest szansa, że pogoda poprawi się. Wracając do tej ściany -  zacząłem rozważać, czy schodzić w dół - też trochę wspinaczki, a z plecakiem to mało przyjemne. Do tego trzeba by zejść kilkaset (chyba z 700) metrów różnicy poziomów.A może by jednak spróbować? Ale z kolei własnym życiem bym ryzykował. Spróbowałem bez plecaka przejść tam i z powrotem. Udało się. Pogodziłem się więc z losem jaki mnie czeka, założyłem plecak i polazłem. Nie będę pisał o wrażeniach, jakie miałem z tego przejścia, bo sam nie potrafię nawet ich określić, ale jak widzisz - przeszedłem. Fragment tej ściany mam na zdjęciu. Ścieżka ta biegła w pobliżu olbrzymiego wodospadu i wszędzie tu są pionowe urwiska. Póki w dolinie nie kupiłem mapy, myślałem, że tu w ogóle nie ma żadnych ścieżek, że nie da się tu chodzić. A jednak da się. Niebo jeszcze pochmurne, ale już coraz lepiej to wygląda. Jeszcze gdzieniegdzie błąkają się mgiełki. Na widok wodospadów bierze już mnie obrzydzenie, a tu są niemal same wodospady. Jakże przyjemne były te góry, które wczoraj opuściłem. Bardzo przyjemne, bez takich urwisk, bardziej przyjazne dla człowieka. A poza tym są zupełnie bezludne. Przez trzy doby żywego człowieka nie widziałem. Dopiero gdy zszedłem do Doliny Ordesy zobaczyłem ludzi i mnóstwo samochodów. Widoki są tu niesamowite, ale i więcej ludzi. Jednak w tamtych górach czułem się lepiej.

Dziś jest piątek, ósmy dzień mojej wędrówki. Dopiero w poniedziałek zamierzam zejść stąd do jakiejś miejscowości po zakupy. Ostatnie zakupy robiłem w Biescas, jedzenia kupiłem na tydzień. No i wczoraj zjadłem bułę z kiełbasą w barze w dolinie. Widzę, że niedługo będę mógł iść dalej. Widzę kawałki błękitnego nieba. To na razie tyle. Później napiszę jeszcze. I tak dopiero za trzy dni będę mógł wrzucić ten list do skrzynki.

Nie lubię wodospadów! (...)

(...) Piszę dalszy ciąg listu do Ciebie. Dzień był wyjątkowo obfity w wydarzenia. Jest już wieczór i siedzę przemoczony w schronisku "Refugio de Goriz". Za oknem jeszcze widno, ale trzeba będzie niedługo iść spać. Byłem dziś na "Breche de Roland". Jest to przełęcz na granicy Francji i Hiszpanii. Jest ona dość niezwykła, jest to jakby wycięcie w bardzo ostrej grani, głębokości kilkudziesięciu metrów. Przełęcz tę widziałem, gdy dwa lata temu byłem we Francji w Gavarnie. Chciałem teraz zobaczyć francuską stronę, niestety, nie było to możliwe. Wszystko było w chmurach, a do tego cały czas padał grad. Ale chociaż zobaczyłem, jak ta przełęcz wygląda. Jest jakaś legenda, że powstała ona przez uderzenie miecza Rolanda w tę grań. Kilka godzin brnąłem dziś po śniegu, do tego prawie cały czas padał grad, co prawda niezbyt duży, wielkości małych ziarenek grochu, ale i tak dał się we znaki. To co przeszliśmy w Turcji, to było niewiele  w porównaniu z tym, co mnie dziś tu spotkało. Najgorsze jednak było to, co rano działo się, to przejście po pionowej ścianie. Robiłem dziś wszystko, aby tylko nie musieć wracać tą samą drogą. Poza tym znalazłem olbrzymią jaskinię, nie wiem jednak, jak daleko się ciągnie. Wszedłem tylko na kilkadziesiąt metrów w głąb. Było dużo śniegu, lodu i wody. Wyglądała zachęcająco. Latarka niewiele dawała, światło ginęło gdzieś w głębi. Może jutro uda mi się wdrapać na Mte. Perdido (3352m), jednak nie nastawiam się za bardzo na to. Zamierzam jednak przebrnąć przez przełęcz Cdo. del Cilinadro (3100m). Jest ona trochę wyżej, niż dzisiejsza przełęcz (2804m).

Sceneria w tych górach jest niczym z innego świata, wszędzie pionowe ściany, śnieg, wodospady, rzeki wypływające nie wiadomo skąd i ginące nie wiadomo gdzie. Góry te są jak sito.

Zostało mi tylko pięć dni w Pirenejach. Jak ten czas szybko leci. Zaczynam już myśleć o powrocie. Może jak wyschnę i pogoda będzie lepsza, przestanę myśleć.

Gdy patrzy się z dołu na te góry, widać tylko pionowe urwiska i mnóstwo wodospadów. Człowiek się zastanawia, skąd bierze się tyle wody. Dopiero gdy wejdzie się tu na górę, to widać, jaki to wielki i rozległy obszar z ogromną ilością śniegu i wtedy wodospady przestają dziwić. (...)