Pireneje

19 czerwca 1996, środa, godz. 8:10. Ależ rozrabiały te nietoperze. Całą noc hałasowały - fruwały i popiskiwały. Teraz nie widać już żadnego, poszły spać.

Dzień zaczął się pogodnie, ale jest duża rosa. Gdybym wcześnie wyszedł, całe buty miałbym szybko przemoczone. Muszę zaczekać choć do dziesiątej.

Aby wejść na następną przełęcz nie będę musiał głęboko schodzić. Następne podejście jest niewielkie. Przed sobą mam już chyba szczyty, które widziałem od strony francuskiej. Dolina Ordesy jest już pewnie niedaleko, może tylko kilka kilometrów. Możliwe, że jutro tam dojdę. W pobliżu fruwa sporo wieszczków. Jeszcze tylko coś zjem, bo jestem głodny i idę dalej.

Widziałem strumyk wypływający z dziury w wapiennej skale. Próbowałem tam wdrapać się, ale ostatni odcinek zrobił się zbyt stromy i nie chciałem ryzykować zjechania po skałach. Za to w innym miejscu znalazłem dziurę, która być może jest wejściem do jaskini. Jest ona jednak zbyt wąska i kanciasta, aby człowiek mógł tam się przecisnąć. Część drogi szedłem w poprzek ukośnie nachylonych skał wapiennych. Było to jednak zarzynanie butów. Na skałach są podłużne, bardzo ostre kanty, niczym brzytwy.

Miejscami zbierają się chmury burzowe. Trzeba iść dalej. Jeszcze ze trzy przełęcze i dojdę do doliny Ordesy. Góry otaczające dolinę są już stąd widoczne.

Godz. 20:35. Musiałem uciekać z tej przełęczy. Pogoda zaczęła się psuć, ale jak dotąd nie rozpadało się. Chmury są jednak brzydkie, całe niebo jest zasnute. Mam już rozbity namiot w niewielkiej kotlince na najwyższym piętrze doliny. Wyżej to już tylko piarżyska i pionowe ściany. Zjadłem już kolację -pierożki tortellini z rosołem. Pycha!. Wypiłem też herbatę. Skały otaczające kotlinkę wyglądają niczym stada potworów cisnących się do maleńkiej ofiary (ta ofiara to oczywiście ja). Namiot mam przy samym strumyczku, nad niewielkim wodospadzikiem (będzie na zdjęciu). Wokół są jeszcze płaty śniegu. Prawdopodobnie jestem na wysokości około 2300 metrów. Robi się już chłodno. Jeszcze mycie, pranie i spać. Oby jutro było słońce, tylko nie za dużo - mam spaloną, bolącą szyję.

W poprzedniej dolince spotkałem jeszcze kilka kozic. Góry, po których idę, sprawiają wrażenie jakby wielki wapienny masyw przeciskał się z głębi ziemi poprzez skały osadowe. Warstwy piaskowców są niezwykle powyginane i poskręcane. Warstwy wapienia od strony piaskowców tworzą pochylone, w miarę gładkie ściany. Ta gładź to oczywiście w odpowiednio dużej skali. Z bliska te skały są koszmarnie ostre i pożłobione przez wodę. Pełno jest w nich dziur i rowów. W miejscu gdzie jestem  pełno jest wielkich zagłębień w ziemi o średnicach od kilkunastu do kilkudziesięciu metrów. Są to zapadliska. Mam wrażenie, że wewnątrz te góry są podziurawione jak sito. Nie wiem, jak ten masyw wygląda z drugiej strony. Jest to interesujące. Dla przypomnienia - góry te nazywają się Sierra de Tendenera.