Pireneje

17 czerwca 1996, poniedziałek, godz. 10:50. Stało się. Jestem pomiędzy ludźmi. Właśnie wypisałem kilka widokówek i zaraz wrzucę je do skrzynki pocztowej. Potem zrobię zakupy i wynoszę się z powrotem w góry. Po przyjściu do wioski próbowałem zatelefonować do Polski, potem zjadłem w barze małe śniadanie - kawałek tortilli, kawa i piwo (350 pts). Kupiłem dwa filmy Fuji 24-klatkowe (550 pts za sztukę) i kartki pocztowe. Po dzisiejszych zakupach będę miał na kilka dni spokój. Dobrze, że mam zapasowe filmy. Nie będę musiał za bardzo oszczędzać na robieniu zdjęć.

Godz. 15:15. Ciekawa dolina. Przeszedłem nie więcej jak 2 kilometry, a trafiłem już na dwa bezobsługowe schroniska. Do tego drugiego, gdzie jestem, można dojechać nawet samochodem. Jedno z pomieszczeń to garaż. Nie jest to jednak przytulne i czyste schronisko. Jest kominek. Poprzednie schronisko było bardzo fajne. Miało jeszcze dodatkowe okrągłe pomieszczenie - pokoik z kominem. Komin był postawiony centralnie nad pokojem, a pod kominem duże palenisko i siedziska dookoła niego. Można urządzić party na kilkanaście osób. W pobliżu jest woda i drewno. Pokój mieszkalny też jest zupełnie przyzwoity, z równą podłogą i oknami. Obok schroniska jest wiata ze stołami i ławami. Zrobiłem zdjęcie schroniska z widokiem na dolinę, którą wczoraj szedłem.

Pot ze mnie leje się strumieniami, a stopy mam całe w bąblach. Do tego bolą mnie łydki i ramiona. Czyli wszystko w normie. Muszę zrobić gdzieś dzień przerwy na zregerowanie wszystkiego, co się da.

Godz. 17:55. Uległem pokusie i zostałem w schronisku. Trafiem na trzecie z kolei schronisko w tej dolinie. Posiada ono dwie części - jedną dla koni, a drugą mieszkalną. Jest tu w miarę przyjemnie. Jest piętrowe łóżko ze sprężynami (bez materacy), dwa stoliki i taboret. Jeden stolik i taboret wystawiłem na zewnatrz schroniska i właśnie korzystam z nich przy pisaniu. Będę musiał jednak zaraz uciekać do środka, bo coraz mocniej pada deszcz.

Uciekłem do środka. Jestem już odświeżony, rzeczy mam poprane, włosy wymyte i w ogóle cały jestem wymyty. A właściwie, to po co ja się myję? Przecież nie wybieram się na żadną randkę. Zrobiłem sobie pseudo-kąpiel w potoku. Cały jednak nie zanurzałem się, bo woda była zbyt lodowata. Włosy wymyłem jednak bez problemu. Podleczę trochę swoje obolałe nogi. Bąble coraz bardziej mi dokuczają. Dzisiaj w przeciwieństwie do poprzedniego noclegu będę miał warunki niemal komfortowe. Noc na łóżku - to jest coś, szczególnie w głębi Pirenejów.

Dolina, w której jestem, bardzo przypomina Dolinę Kościeliską w Tatrach. Podobne otoczenie, potok, lasy, wapienne urwiska. Co do skał - pewnie można spodziewać się tu jaskiń. Wielki wodospad, który wczoraj widziałem, wyglądał jakby zaczynał się wywierzyskiem w skałach. Nie widać było doliny z której mógłby wypływać, zaczynał się niemal w pionowej ścianie. Imponująco wyglądają białe skały sterczące mi nad głową. W Polsce dolina ta byłaby olbrzymią atrakcją, do której by przyjeżdżały wycieczki autokarowe. Tu w Pirenejach jest to tylko jedna z setek tak ładnych dolin. Sprawia wrażenie zupełnie opuszczonej przez ludzi. Może w wakacje będzie tu więcej turystów. Wspaniale pachnie sosnowa żywica i śpiewają ptaki.

Chyba znalazłem początek tego długiego kanału, wzdłuż którego szedłem. Jest on około 100 metrów powyżej drugiego schroniska. Ciekawe, czy uzyskana energia zwrócia koszty budowy tylu kilometrów kanału?

Jestem teraz zupełnie zrelaksowany i zadowolony z życia.

Do schroniska prowadzi dobra, żwirowa droga i tu się kończy. Dalej będzie już gorzej. Mam nadzieję, że dalej nie ma bezdroża. Paskudnie jest przedzierać się po stromiźnie przez krzaki. Do górnej granicy lasu jest jeszcze ze 300 metrów w pionie.