Pireneje

22 czerwca 1996, sobota, godz. 8:40. Pogoda jest paskudna. Słońce co prawda świeci, ale jest bardzo zimno i cały czas gwiżdże wiatr. Nie chce się wychodzić ze schroniska. Nocą tak wiatr huczał za oknem, że nocleg w namiocie byłby wyjątkowo nieprzyjemny.

Wczorajszy wieczór spędziłem na rozmowie z Niemcem z Berlina, fizykiem, nazywał się Berno Acbani.

Śniedanie zjadłem w schronisku: herbata, dwa kawałki pieczywa, dżem, masło i dwie magdalenki, razem 525 pts. Łącznie za pobyt w schronisku, jedzenie, wino i kartki zapłacilem 1875 pts. Nie chce mi się schodzić do Bielsy. Jak będę oszczędnie gospodarował jedzeniem, to starczy mi jeszcze jego na pięć dni. Przedwczoraj zjadłem posiłek w barze przy parkingu, a dziś w schronisku. Mam jeszcze więcej niż dwie bułki, makaron, płatki owsiane, dwa pudełka sardynek, zupki i jeszcze wiele innego jedzenia. A poza tym mało jem. Chce mi się powędrować w bardziej odludne miejsca z mniejszą ilością śniegu. Buty mam zupełnie przemoczone, przez noc nic nie wyschły. Za oknem huczy wiatr. Uważa się, że Hiszpania jest gorącym krajem. I ja mam w to uwierzyć? Jest koniec czerwca, a tu tylko śnieg, grad, wichry i ziąb jak cholera.

Gdy rano już wyszedłem ze schroniska miałem zabawną scenkę. Gdy żegnałem się z Berno podszedł do nas drugi Niemiec, z którym też wczoraj razem rozmawialiśmy. Dopiero dziś jeden zapytał drugiego skąd jest i wreszcie zorientowali się, że obaj są Niemcami i nie muszą ze sobą rozmawiać po angielsku.

Muszę wydostać się z tego kanionu. Dużo ludzi tu łazi. Chyba niedaleko jest jakiś parking - dobry punkt wypadowy na wycieczki w głąb kanionu. Chcę znaleźć jakąś odludną, wysoko położoną dolinkę.

Zanim trafiłem w to miejsce musiałem bawić się w podchody. Gdy zobaczyłem wreszcie jakąś ścieżkę odchodzącą w bok od kanionu, to bez namysłu ruszyłem nią. Miałem już zupełnie dość tego uwięzienia wśród pionowych skał i ciągle huczącej wody w rzece, która była niemal ciągiem wodospadów. Ścieżka, którą szedłem była prawie niewidoczna lub bardzo mylna i dalej była oznaczana już tylko kopczykami, których trzeba było szukać wśród trawy i zarośli. Musiałem bardzo mocno wypatrywać tej ścieżki i to na dodatek pod słońce. Cały czas wiał wiatr. Szedłem z kanionu Anisclo w kierunku zachodnim po zboczach wąwozu, którego dnem płynął potok Pardina.

Ciekawy widok na te góry jest pewnie z samolotu. Wokół są łagodne kopiaste górki, a w nich wyżłobione głębokie kaniony do kilkuset metrów głębokości.

Póki wiatr nie ucichnie nie będę mógł zrobić nic do jedzenia. Jest chłodno. Śpiewają jakieś ptaki. Gdy tu przyszedłem, przekomarzałem się z jaszczurką siedzącą na głazie. Była dość duża i bardzo niezadowolona, że jakiś intruz wlazł na jej teren.

Godz. 22:10. Przed chwilą wystraszyłem potężnego dzika. Ułożyłem się w namiocie już do snu, pomimo, że było jeszcze widno. W pewnej chwili usłyszałem osypujące się kamienie na zboczach wąwozu. Założyłem okulary i wyjrzałem. Okazało się, że po piarżyskach lezie wielki dzik i strąca kamienie. Wydarłem się na niego. Dzik się wystraszył i zaczął uciekać wspinając się po zboczach wąwozu. Jeszcze jakiś czas patrzyłem z podziwem, jak takie ciężkie i mało zgrabne zwierzę tak doskonale sobie radzi, wspinając się niemal po pionowych skałach skacząc z półki na półkę. Nawet ja miałbym poważne kłopoty, aby przejść tymi miejscami, którymi on polazł. Dzik wreszcie doszedł do krawędzi wąwozu i znikł. Znów zrobiło się cicho i mogłem spać dalej.