Pireneje

20 czerwca 1996, czwartek, godz. 10:50. Jestem już spakowany i gotowy do drogi. Pogoda jest niezdecydowana i nie wiem, czy zachmurzy się zupełnie i będzie padać, czy się rozpogodzi.

Wczoraj wieczorem chciałem zrobić zdjęcie mojego namiotu stojącego tuż nad niewielkim wodospadem, ale było już dość ciemno i postanowiłem zaczekać z tym zdjęciem do rana. Nocą słyszałem jeszcze huczenie tego wodospadu, ale w miarę upływu czasu stawał się on coraz cichszy, aż nad ranem zupełnie ucichł. Z rana wodospadu już nie było. Z ładnego zdjęcia nic nie wyszło. Owszem, zrobiłem, ale bez wody. Woda w strumyku brała się z dużego płata śniegu, który był w górnej części doliny. Nocą temperatura spadła i śnieg przestał się topić. Strumyk przestał istnieć. Nie będę czekał kilku godzin, aż słońce znów na tyle rozgrzeje powietrze, że wodospad znów zacznie huczeć. Obejdę się bez tego zdjęcia.

Zlatują się stada czarnych ptaków i pokrzykują. Jest ich kilkadziesiąt sztuk. Są to najprawdopodobniej wieszczki. Czasem latają w stadzie z kawkami, mają jednak białe dzioby.

Mam przed sobą zejście w bardzo głęboką dolinę. Obawiam się tego zejścia. Wygląda na to, że przede mną jest stroma krawędź wiszącej doliny w której jestem, a dno głównej doliny ginie gdzieś w przepastnej otchłani.

Psim swędem udało mi się zejść z przełęczy w dolinę bez większych problemów. Początkowo dobrze szło się po łąkach, ale niżej widziałem, że doliny rzek są okropnie głęboko - znak, że niżej będą urwiska. Byłoby bardzi nieprzyjemnie, a przede wszystkim niebezpiecznie znaleźć się na takim urwisku. Udało mi się niżej, już w lesie trafić na ścieżkę, którą mogłem normalnie schodzić. Ścieżka prowadziła po nieprawdopodobnych urwiskach. W pewnym miejscu były dwie możliwości zejścia - jedno w stronę Torli, drugie w stronę Bujaruelo. Wybrałem to w górę rzeki Ara, czyli dolinę Bujaruelo. Dolina jest piękna, wąska, urwiste ściany, duża, hucząca rzeka. Doszedłem do miejsca, gdzie był mostek i mogłem zawrócić w dół rzeki. Drugą stroną rzeki poszedłem w stronę doliny Ordesy. I oto jestem w niej. Po drugiej stronie masywu granicznego, już po stronie francuskiej, mam Cirque de Gavarnie. Przy zbiegu doliny Ordesy i Bujaruelo jest most przerzucony przez rzekę, która ginie gdzieś głęboko w gigantycznej szczelinie, schowana w drzewach i krzakach, na głębokości chyba ze 100 metrów.

Przepisy parku narodowego chyba dopuszczają rozbicie namiotu na jedną noc w dowolnym miejscu.