W połowie kwietnia 2002 roku przyglądałem się stadu składającemu się z około czterdziestu jemiołuszek baraszkujących na lipie koło domu. Zainteresowało mnie ich zachowanie, podskakiwały, trzepotały piórkami. Zacząłem je obserwować. Z reguły siedziały na gałązkach parami. Jedna trzymała w dziobie owoc jemioły, zatrzepotała skrzydłami i odskoczyła nieco w bok. Potem skoczyła z powrotem na miejsce obok drugiej i podała jej do dzioba ten owoc. Z kolei następna powtarzała ten cykl potrząsamia piórami, podskakiwania, powrotu i oddania owocu. Kilkakrotnie było to powtarzane, aż w końcu jeden z ptaków połykał owoc i sięgał na krzak jemioły po następny. Taniec zaczynał się od nowa. Zachowanie ich było tak ciekawe, że trudno było oderwać od nich wzrok, pomimo, że lornetka zaczynała ciążyć.