---

Przyleciały żurawie i skowronki

Dzień powinien być wesoły, bo poczułem że wiosna idzie szybkim krokiem. Mimo że w rowach jeszcze jest lód i resztki śniegu, miejscami ziemia zmrożona, to z pól dobiegały już krzyki żurawi, a gdzieś z góry śpiew skowronków. Te miłe memu uchu odgłosy zostały jednak zakłócone szczekaniem psów z parku i odgłosami jakiegoś innego zwierzęcia. Pobiegłem w tamtym kierunku i zobaczyłem że dwa psy szarpią przy strumieniu sarnę. Wrzeszcząc wyzwiska na te psy pognałem jeszcze szybciej z góry w tamtą stronę. Gotów byłem sam pozagryzać te psy i poukręcać im głowy. Psy zobaczyły, że to nie przelewki i uciekły. Bez zastanowienia wbiegłem do płynącej, lodowatej wody. Po brzegach strumienia jeszcze była warstwa lodu. Sarna była poraniona. Skóra na szyi była mocno rozdarta, z drugiej strony głęboka rana i wystająca kość. Sarna jeszcze resztkami sił próbowała jeszcze uciekać ode mnie strumieniem, ale w głębokiej wodzie chwilami cała zanurzała się pod powierzchnią. Ja za nią też w głębinkach niemal po pas się zanurzałem. Traciła siły i czasem w tej wodzie już padała i leżała. Psy jeszcze raz próbowały się zbliżyć. Ale moja reakcja była tak zdecydowana, że więcej już nie spróbowały. Wyniosły się gdzieś dalej. Były rude, nieco mniejsze od owczarka, nieznajome, nie z Dębian. W pierwszym momencie miałem skojarzenie, że to lisy. Sarna nie miała sił więcej uciekać i dała się wziąć na ręce. Wyniosłem ją na górę, w pobliże domu. Nie było to łatwe ze względu na jej wagę, rozmiękłą ziemię i dużą stromiznę. Ślizgając się po błocie jakoś jednak ją wyniosłem. Potem rozmowa z sąsiadami i decyzja, aby zadzwonić do leśniczego. I wielki żal, że życie sarny już nie do uratowania. Potem zastanawiałem się nad swoimi reakcjami. Dawka adrenaliny i złość na psy tak duża, że zwracałem uwagi na wszelkie ryzyko, lodowatą wodę, wysiłek, mokre ubranie.

---