Występowanie. Ojczyzną żywotnika wschodniego jest Korea, Mandżuria oraz północne, górzyste tereny Chin. Od dawnajest masowo uprawiany w wielu krajach Azji (Japonia, Korea), w Europie głównie nad Morzem Czarnym i Śródziemnym. Opis. Żywotnik wschodni jest dużym, rozgałęzionym od ziemi krzewem lub niewielkim drzewem. Posiada kilka przewodników i przybiera zwykle bardzo regularną, jajowatą lub jajowato stożkowatą formę. Rosnie wolno i dorasta do 8-10 m wysokości. Skierowane w górę pędy układają się w postaci otwartej książki - pędy mają płaszyzny ustawione do siebie równolegle. Łuski mają barwę soczysto zieloną, są delikatniejsze i drobniejsze niż u innych gatunków żywotników. Są wąskie i ściśle przylegające do pędów. Zimą w różnym stopniu brunatnieją. Szyszki są duże (do 2,5 cm), mięsiste, niebieskawe przed dojrzeniem. Mają grube, rogowato zgięte na końcach łuski.

---

Uprawa. Najlepiej rośnie w miejscach dobrze nasłonecznionych, ciepłych i osłoniętych. Lubi powietrze o dużej wilgotności, wytrzymała jest na suszę i letnie upały. Wymaga okrywania na zimę. Polecana jest  do uprawy w najcieplejszych regionach Polski. Dobrze rośnie w ciepłej i dostatecznie wilgotnej, wapiennej glebie.

Rozmnażanie. Gatunek można rozmnażać z nasion, które zbiera się w październiku i listopadzie, a wysiewa w kwietniu po 3-4 tygodniowej stratyfikacji. Podczas pierwszej zimy siewki powinny być starannie chronione przed mrozem. Możliwe jest również rozmnażanie przez sadzonki. Jest ono jednak dość trudne. Należy pobierać od sierpnia do października.

Cztery kolejne zdjęcia zostały zrobione 19 października 2016 w ogrodzie botanicznym w Dnipro.

Pięć kolejnych zdjęć zostało zrobionych 25 sierpnia 2017 w ogrodzie botanicznym w Tbilisi w Gruzji.