Dębiany. W sadzie rośnie krzak o wysokości około 150 cm, kwitnący w czerwcu i lipcu. Kwiaty są różowe, po przekwitnięciu brązowe. Wygląda na to, że jest to krzak pochodzący z dawnych lat, kiedy władza na tych terenach mówiła jezykiem wcale nie słowiańskim. Jest mało prawdopodobne, aby krzew ten był posadzony już w okresie powojennym. Przez długi czas nie mogłem zidentyfikować co to za gatunek. Na pierwszy rzut oka kojarzył się z budleją Dawida, jednak po porównaniu okazało się, że kwiat ma inną budowę. Także liście od wewnętrznej strony nie były pokryte kutnerem. Był to więc mylny trop. Podobieństwo kwiatów dostrzegłem, jak porównałem z tawułą japońską. Wielkość krzwu jednak nie pasowała mi do tawuły japońskiej, a także kształt kwiatów, które w tawule japońskiej zebrane są w płaskie baldachogrona. Rozwiązanie zagadki przyniósł "Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych" B. Brody i J. Mowszowicza. Nie jestem jednak jeszcze na 100 procent pewien, że nie jest to jakiś inny gatunek tawuły. Tawułę taką spotkałem w ogrodzie botanicznym w Kijowie, ale jeszcze nie kwitnącą.