Świdośliwa
Lamarcka
Amelanchier lamarckii F.G. Schroed., A. botryapium DC., A. canadensis Auct pro parte non
(L.) Medik., A. grandiflora
Franco. non Rehder., Crataegus
racemosa Lam. non Lindl.
Ang. Apple Serviceberry
|
Data
modyfikacji: 4 kwietnia 2017
|
|
|
Pochodzenie.
Jest to prawdopodobnie hybryda A.
laevis x A. arborea lub A. canadensis.
Opis. Kwitnie w
kwietniu, a nasiona osiągają dojrzałość w czerwcu i lipcu.
Kwiaty obupłciowe, zapylane przez pszczoły. Roślina samopylna, co
oznacza, że również pojedynczy egzemplarz będzie owocował.
Uprawa. Gatunek
całkowicie odporny na polskie mrozy (do strefy 4 USDA).
Dębiany. Roślina
została kupiona 8 października
2008 w PUDIZie w Olsztynie, a posadzona do gruntu 11 kwietnia 2009.
Drugi egzemplarz został dokupiony w tym
samym miejscu 21 maja 2009 i posadzony dwa dni później, a trzeci
kupiony 4 września 2009.
Owoce świdośliwy Lamarcka bardziej mi smakują, niż świdośliwy jajowatej
czy kanadyjskiej. Są bardziej soczyste, słodkie i lekko kwaskowate.
|
|
|
|
|
Młode, wiosenne pędy, 19
kwietnia 2009.
|
Trzy kolejne zdjęcia zostały
zrobione 27 marca 2017 na terenie ogrodu botanicznego w miasteczku
Höxter w Nadrenii Północnej-Westfalii.
|