Śliwa chińska, morela japońska
Prunus mume Sieb. & Zucc, Armeniaca mume Siebold.


 Data modyfikacji: 5 maja 2010

 
 Śliwa chińska pochodzi ze wschodnich Chin i Korei. W zachodniej Azji tworzy zarośla na wysokości od 300 do 2500 m.n.p.m. Rośnie w formie drzewa o wysokości do 9 m i szerokości do 6 m. Liście sezonowe. Kwiaty pachnące, obupłciowe, zapylane przez owady. Nie są znane odmiany uprawne śliwy chińskiej.

Drzewo może rosnąć w dowolnej glebie, tylko dobrze zdrenowanej. Gleba zbyt wapienna może powodować chlorozę. Stanowisko powinno być słoneczne lub półcieniste. Drzewo o ograniczonej odporności na mróz, do -15°C.

Owoce jadalne na surowo, dobre na przetwory. Powszechnie używane w krajach orientu, marynowane, jako dodatek do potraw. Kwiaty używane są do aromatyzowania herbaty. Roślina powszechnie stosowana w medycynie ludowej. Liście i owoce wykorzystywane do uzyskiwania zielonego barwnika.
Porcję nasion 10 g zamówiłem w firmie Florpak 6 lutego 2008. Przesyłkę z ośmioma nasionami dostałem 25 marca. Nasiona pochodzą z Chin. 1000 nasion waży 850 g. Nasiona były stratyfikowane 2 miesiące i wysadzone do inspektu w maju. Wzeszło tylko jedno nasiono, ale siewka rosła dość szybko i w sierpniu miała około 80 cm wyskości. W połowie sierpnia została przesadzona do dużej doniczki.

  
Nasiona wymagają 2-3 miesięcznej stratyfikacji. Powinny być potem wysiane jak najwcześniej na wiosnę do zimnego inspektu. Czasem wschody pojawiają się dopiero po 18 miesiącach. Siewki powinny być przeniesione jesienią do doniczek i pierwszą zimę powinny spędzać pod dachem. Wysadzać do gruntu późną wiosną lub wczesnym latem, gdy minie ryzyko przymrozków. Można rozmnażać wegetatywnie z sadzonek zielnych późną wiosną i na początku lata, a także z półzdrewniałych na przełomie lipca i sierpnia.