Zazwyczaj stare żelastwo ląduje na śmietniku. Jednak rzadko trafia pod warstwę ziemi na wysypiskach śmieci. Po drodze, na różnych etapach wędrówki na wysypisko przechodzi przez selekcję i zazwyczaj trafia na skup złomu. A stamtąd niekoniecznie musi pojechać do huty na przetopienie. Czasem niektóre rzeczy trafiają na aukcje Allegro, czasem zdarzało mi się samodzielnie coś odkupywać na złomnicy. A nawet jeżeli znalazło się już z jakiegoś powodu pod ziemią, to wcale nie znaczy, że zostanie tam na zawsze. Trafiają się różni poszukiwacze, którzy odgrzebują żelaztwo, nawet po upływie setek lat. A jak już coś takiego zostanie odgrzebane, to jest pewna, dość znikoma szansa, że trafi w moje ręce. Mówiąc "żelastwo" mam na myśli nie tylko przedmioty z żelaza, ale też żeliwa, a nawet miedzi, mosiądzu czy cyny. Jedynie do przedmiotów z aluminium nie używam tego określenia, które aczkolwiek niesłusznie, ale zaliczam do tworzyw sztucznych, czyli plastików. A plastiki nie są obiektem mojego zainteresowania. No i jak już żelastwo trafi w moje ręce to spotyka je tylko jeden los - jest odnawiane od razu lub czeka w kolejce na odnowienie. Najbardziej interesuje mnie użytkowe żelastwo, t.j. takie, które może pełnić jakieś praktyczne funkcje. Spośród żelaznego żelastwa najchętniej wyszukuję przedmioty wykute przez kowala lub odlane z żeliwa. Co jakiś czas otrzymuję pocztą paczki z takim żelastwem i gdy wyjmuję kolejne pordzewiałe rupiecie rodzina patrzy na mnie z pobłażaniem, choć nie w pełni ze zrozumieniem dla tego niezbyt szkodliwego, ale trochę kosztownego hobby. Był okres, gdy namiętnie wyszukiwałem żeliwne, ozdobne popielniki pod piece. Fotografie i opisy tych popielników są w części dotyczącej pieców. Inną grupą przedmiotów wzbudzających moją namiętność były stare klamki i szyldy do nich. Te z kolei opisałem na stronach dotyczących drzwi. Kolejna grupa, którą już tu opiszę, to stare, robione przez kowali zawiasy do drzwi. Na razie są luzem, ale znajdą swoje miejsce w drzwiach na strychu i w piwnicy. Póki piwnica jest wilgotna, szkoda mi je tam umieszczać, aby zupełnie nie skorodowały. Jest ich wiele form i fantazyjnych kształtów. Nie są one takie śliczne i tak ładne, jak współczesnie produkowane zawiasy, ale posiadają one wyjątkowy urok i odpowiednio wyeksponowane przyciągają wzrok. Inną grupą przedmiotów, które zdarza mi się zdobywać, są to stare narzędzia, szczególnie ostre. A jakie są to narzędzia, to będzie można tu zobaczyć. Strona ta będzie sukcesywnie uzupełniana o co raz to nowe przedmioty.

---

Nożyczki zrobione przez kowala. Kupiłem je w sklepiku ze starociami w Rumunii, w wiosce Horezu leżącej na południowym zboczu Karpat. Nożyczki są cały czas ostre i można nimi ciąć papier i tkaniny. Przez długie lata użytkownia ich pewnie nie tylko włosy były ścinane, ale i niejedno ucho zostało nieco ochlastane. Ale na szczęście obcięte ucho nie staje się defektem genetycznym przekazywanym potomnym, bo nie zauważyłem, aby ludzie w okolicy mieli jakieś szczególnie krótkie uszy.

---

Nożyce do strzyżenia owiec. Przyrząd bardzo pożyteczny. Nauka użwania takiego narzędzia przydałby się posłom, którzy tworzą prawo podatkowe w Polsce i urzędnikom z urzędów skarbowych, aby nauczyli się jak strzyc barana, a nie zarzynać go.

---

Jakieś dziwne narzędzie. Nie wiem, co to jest i do czego służy. Moją pierwszą myślą było, że jest to jakaś stara lokówka. Ale czy rzeczywiście to lokówka?

---

Zawiasy pochodzą z okolic Kolna koło Łomży. Jeden z nich jest lekko pęknięty, ale i tak będzie jeszcze służył przy niezbyt ciężkich drzwiach. Zawiasy nie są jeszcze odnowione, ale i na nie przyjdzie kolej.

---

Zawiasy te przyjechały do mnie z Bystrzycy Kłodkiej. Jest więc prawdopodobne, że pochodzą z jakiegoś domu z Dolnego Śląska. Pomimo, że są to dwa różne zawiasy, to i tak znajdą się na jednym skrzydle drzwiowym.

---

Zawiasy te są nieco skorodowane. Zostały wykopane w okolicach Augustowa w starych okopach, chyba z I wojny światowej. Pochodzą prawdopodobnie z XIX wieku. Mogą być też znacznie starsze. Jest to styl barokowy.