Świerk Engelmanna
Picea engelmannii Engelm.


 Data modyfikacji: 11 listopada 2017
 
 Występowanie. Świerk ten występuje na zachodzie Ameryki Północnej, w Górach Skalistych. Szybko rośnie.

Opis. W naturze osiąga wysokość 20 m i szerokość korony 4 m. Korona jest gęsta, wąskostożkowa. W pierwszych latach drzewo posiada kształt piramidalny, później stożkowaty. Górne gałęzie są początkowo opuszczone. Z upływem czasu rosną bardziej poziomo. Boczne gałązki są zwisające. Igły są niebieskozielone ze srebrzystobiałą obwódką. Po zgnieceniu igły wydzielają zapach przypominający kamforę. Młode przyrosty posiadają niebiesko- srebrzystą barwę. Bardzo podobny jest do świerka kłującego srebrzystego, również występującego na tym terenie i często z nim mylony. Świerk Engelmanna ma bardziej miękkie igły i węższe zakończenia łusek w szyszkach.
Uprawa. Świerk jest wytrzymały na niskie temperatury i zanieczyszczenie środowiska, lubi stanowiska słoneczne. Łatwo przystosowuje się do różnych warunków. Dynamika wzrostu podobna jak u świerka kłującego. Uprawa gruntowa możliwa na terenie całego kraju, jednak z uwagi na dużą wrażliwość na chorobę brunatnienia igieł świerka, najlepsze warunki do uprawy są w rejonach kraju o niższej wilgotności powietrza – Wielkopolska, Mazowsze, Kujawy.

Dębiany. Roślina pochodzi ze szkółki w Przytoku koło Zielonej Góry. Kupiona została 21 sierpnia 2007 poprzez aukcje internetowe Allegro. W pierwszej połowie czerwca 2009 świerk został skradziony. Dwie kolejne rośliny zostały przysłane z tej samej szkółki 16 czerwca 2009. Do gruntu zostały posadzone 10 listopada 2014. Rosną niedaleko starej jabłoni, na skraju parku przy południowo-zachodnim narożniku dworu.  Jeszcze jedna roślina została przysłana z tej szkółki 17 marca 2015, wysokości 27 cm.