Świdośliwa Lamarcka
Amelanchier lamarckii F.G. Schroed., A. botryapium DC., A. canadensis Auct pro parte non (L.) Medik., A. grandiflora Franco. non Rehder., Crataegus racemosa Lam. non Lindl.
Ang. Apple Serviceberry


Data modyfikacji: 4 kwietnia 2017

 
Pochodzenie. Jest to prawdopodobnie hybryda A. laevis x A. arborea lub A. canadensis.

Opis. Kwitnie w kwietniu, a nasiona osiągają dojrzałość w czerwcu i lipcu. Kwiaty obupłciowe, zapylane przez pszczoły. Roślina samopylna, co oznacza, że również pojedynczy egzemplarz będzie owocował.

Uprawa. Gatunek całkowicie odporny na polskie mrozy (do strefy 4 USDA).

Dębiany. Roślina została kupiona 8 października 2008 w PUDIZie w Olsztynie, a posadzona do gruntu 11 kwietnia 2009. Drugi egzemplarz został dokupiony w tym samym miejscu 21 maja 2009 i posadzony dwa dni później, a trzeci kupiony 4 września 2009.

Owoce świdośliwy Lamarcka bardziej mi smakują, niż świdośliwy jajowatej czy kanadyjskiej. Są bardziej soczyste, słodkie i lekko kwaskowate.





 
 
Młode, wiosenne pędy, 19 kwietnia 2009.















Trzy kolejne zdjęcia zostały zrobione 27 marca 2017 na terenie ogrodu botanicznego w miasteczku Höxter w Nadrenii Północnej-Westfalii.