Jeżyna popielica, jeżyna sinojagodowa Rubus caesius L. Data modyfikacji: 1 sierpnia 2014   Występowanie. Roślina pospolita w Polsce na nizinach i okolicach podgórskich. Spotkać ją można na wzgórzach, w zaroślach, nad brzegami rzek i jezior. Opis.* Krzew o pokładających się pędach, wysokości 60-150 cm. Pędy płonne (roczne) są cienkie, woskowato oszronione, obłe, o cienkich kolcach. Pędy dwuletnie częściowo zdrewniałe u podstawy. Liście 3-listkowe. Listki rombowatojajowate, boczne siedzące i prawie 2-klapowe, brzegi piłkowane. Przylistki lancetowate. Kwiaty białe, dość duże, prawie 2 cm średnicy, tworzące grona lub baldachogrona. Płatki podługowate, wyciete na szczycie. Kielich szerokokutnerowaty, przylegający do owocu. Owoce czarne, niebieskawo oszronione, złożone z dużych nielicznych owoców (pestkowców), na krzewie od maja do września. Dębiany. Jeżyna ta ma swoje naturalne stanowiska w Dębianach i okolicy, np. nad jeziorem Kinkajmskim. * Opis na podstawie: B. Broda, J. Mowszowicz, Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych, PZWL, Warszawa 1973.